Meteen was er al verbijstering over de negen maanden die de nieuwe regering van Remainer Theresa May nodig had gehad om de uitslag van het Brexit referendum op 23 juni 2016 te verwerken tot een formele aanvraag tot uittreding. De reden daarvoor was dat Brexiteers noch de regering van David Cameron - die het referendum uitschreef - enig plan hadden. Gaandeweg besefte men dat de maximale termijn van twee jaar voor de onderhandelingen, die in Artikel 50 van het Verdrag is vastgelegd, erg krap was voor zo’n proces.
Twee jaar lang heeft de Brexit de Britse en de Europese politiek bepaald. Vandaag zien we geen formele uittreding, maar een stemming in het Britse parlement, voor de derde keer, over de deal die Premier May en de EU hebben bereikt. De Britse kiezer had zich dit in juni 2016 vast heel anders voorgesteld.
De voorpagina’s van de Britse kranten logen er vanochtend niet om. Zie de bloemlezing van de Britse kwaliteitskrant The Guardian die altijd veel Europees en Brexit nieuws brengt, en zijn invloed ver buiten de landsgrenzen doet gelden door artikelen en archief online toegankelijk te houden.
In de EU en onder de Britse journalisten en het publiek is de verbijstering nauwelijks te verhullen. Vandaag, net als in alle stappen van het hele proces sinds de belofte van een referendum door Cameron tijdens de verkiezingscampagne van 2010, zijn intriges binnen de Conservatieve Partij belangrijker dan de gevolgen voor het land – laat staan voor de rest van de EU. En ook Labour worstelt om tot een eenduidige opvatting over de verhouding tot de EU te komen.
Virginie Mamadouh