De Italianen hopen op Chinese investeringen, met
name in de havens van Triëst en Genua, Chinese leningen voor de Italiaanse
overheid, Chinese toeristen en Chinese markten voor de Italiaanse (luxe) industrie.
Voor Chinezen is het vooral een prestigekwestie. Via investeringen hebben ze al
in vele landen in Zuidoost Azië, Centraal Azië. Oost Afrika en Zuidoost Europa
invloed gekregen. Dit is de eerste keer dat dergelijke afspraken worden gemaakt
met een westers land, lid van de G7, een van de zeven grootste economieën van
de wereld en een medeoprichter van de EU. Chinezen zoeken niet alleen invloed
op de lokale infrastructuur (denk aan de haven van Athene) maar vooral in de internationale
politiek, met name in de VN en de WTO waar China vaak om steun verlegen zit.
In Italië loopt het debat loopt hoog op. De
populistische coalitie verwacht een grote economische stimulans. Volgens de
regering halen de Italianen zo een exportachterstand in op landen als Duitsland
en Frankrijk die al langer veel zaken doen met en in China. Anderen zijn huiverig
voor gevolgen van dit Chinese paard van
Troje, met nadelige langetermijneffecten voor de Italiaanse economie en autonomie
op het mondiaal toneel.
Italiaanse tegenstanders zijn bovendien bezorgd over
het feit dat de trouwe bondgenoten van Italië zowel binnen de EU als daarbuiten
(de VS) tegen de te tekenen overeenkomst zijn. Het ontwikkelen van 5G-netwerken
in Italië is onder die druk toch buiten de deal gehouden. Vice-premier Salvini
van de Lega houdt zich op de achtergrond, om zijn goodwill bij President Trump te
beschermen. De afkeuring van de andere EU-lidstaten laat de coalitie van 5
Stelle en Lega - op ramkoers met de mainstream partijen - koud. Deze zou het
afsluiten van de deal met de Chinezen zelfs wel eens zoeter kunnen laten smaken…
Virginie Mamadouh